Jeugd Lead 4 in Nederland

Celine - elegant als altijd - naar de hoogste greep in de superfinale

Na een lange zomervakantie stond de 4de en laatste kwalificatiewedstrijd van het jeugleadseizoen 2011 op het programma. Tijdens de vorige wedstrijden van deze reeks had ik niet slecht geklommen, maar had ik toch telkens problemen met een of andere cruciale pas. Ik heb dan in juli wat mooie rotservaringen opgedaan en tussen mijn andere bezigheden door ben ik toch hard blijven klimmen in de zaal. Mijn trainster Liselotte Debruyn heeft gewerkt aan mijn techniek en om mij mentaal sterker te maken in moeilijke bewegingen. Ik vond van mezelf dat ik wat vooruit was gegaan.

De meisjes lezen gezellig de finale route

Klaar voor de strijd

Het Belgische ploegje van Klimax, met naast mezelf ook Nils Lemière en Joke Pierssens trok gestresseerd naar Nederland. Na de vorige drie wedstrijden hadden we al wat Nederlandse meisjes leren kennen en we keken uit naar het weerzien.

Aniek Lith praat snel, maar klimt gestaag

Liza Berends, Eva Vink, Aniek Lith en de zusjes Vroom waren immers ook van de partij. Ikzelf en Nils waren goed in vorm. Joke had al wel wat getraind, maar was na de vakantie nog niet terug op haar niveau. De kwalificaties hebben we goed geklommen. We hadden dus alledrie ons ticket voor de finale. Joke startte goed in de finale, maar aan de cruxpas die bijna bovenaan was zat ze in de knoop. Het routeverloop was hier erg ingewikkeld. Toch nog goed voor een zevende plaats. Nils had problemen met een setje onderaan de route en geraakte niet verder dan een zevende plaats.

Nils raakt hoog genoeg in de zware tweede selectieroute voor een finaleticket

Het thuisfront zit vol spanning

Mama kon dit keer niet meegaan omdat ze moest werken. Tussendoor moest ze mijn zus Suzanna naar Klimax brengen en halen, want die had afgesproken om met Eefje Maes te gaan klimmen. Ze kon dan ook meteen nog wat oefenen met autorijden voor haar rijbewijs. Toen mama Suzanna in de late namiddag weer ging ophalen, kwam Liselotte haar meteen al zeggen dat ik in de superfinale zat. Liselotte ging om de haverklap naar de computer kijken om de uitslag op te volgen.

Joke klimt de selecties, top en 35+

Onze jeugdverantwoordelijke Hendrik Peeters kwam wat later met zijn vrouw Kris binnengewandeld en vroeg aan mama of ze champagne bijhad. Hij had ook de uitslagen op internet gevolgd. Champagne was er niet, maar wel een chocoladetaart en een marmeladecake die Suzanna voor de verjaardag van Eefje gebakken had. Liselotte was heel tevreden met de prestaties van haar pupillen. Drie finaleplaatsen en een eerste plaats met brio.

Het einde van de finale is erg technisch, maar toch vond ik nog even tijd om mijn haar goed te leggen, met veel gelach van de supporters natuurlijk

Zalige wedstrijd

De routes waren prachtig opgebouwd. Er waren geen onmogelijke passen waar iedereen op dezelfde plaats uitviel. De sfeer was ontzettend gezellig en het was spannend. Enya Groenland en ik waren de enigen van de meisjes die de finale hebben getopt. In Nederland zijn er maar 2 finaleroutes, 1 voor alle meisjes en 1 voor alle jongens. Voor de superfinale moesten we de route van de jongens klimmen, die onderaan een beetje werd aangepast voor ons. Twee monodoigt greepjes werden vervangen door een wat grotere greep. In de isolatie bespraken we de route. We dachten niet dat we heel hoog zouden geraken, want de jongens moesten heel grote krachtpassen maken en we waren ervan overtuigd dat we er niet veel van terecht zouden brengen en er al heel vroeg uitvallen. Enya vertelde me dat ze als hoogste niveau al eens een 8a in de zaal had geklommen. Enya was eerst aan de beurt. Aan het gejuich van het publiek kon ik horen dat ze toch heel hoog was geraakt. Pff, ik wist niet wat ik ervan moest denken. Toen was het mijn beurt. Ondanks al mijn voetengetrappel ging ik ook heel hoog. Mijn papa moest vast denken aan mijn eerste wedstrijd. Het publiek begon mij steeds luider aan te moedigen.

Enya Groenland klimt snel en beheerst

Was Enya hier gevallen of was ze nog hoger geraakt? Had ze getopt? Ik moest blijven doorgaan. Ik wist niet of ik al gewonnen was. Aan de pas waar Bob Schubert eruit was gevallen, begonnen de papa’s en mama’s nog harder te roepen. Ik perste er nog anderhalve pas uit en greep dan met mijn rechterhand omhoog, maar mijn voeten stonden weer verkeerd en ik had links moeten doorgaan en in de grote handgreep vallen. Toen was het voorbij. Enya was net onder Bob gevallen. Het was niet alleen een spannende, maar ook een zalige wedstrijd.

Foto’s van Filip Lemière

Onwenning op het veel te grote podium