Mijn eerste wedstrijd
Ik heb er een hele week lang naar uitgekeken. Vanaf de jeugdtraining vorige zaterdag tot vandaag. Ik wou die week elke dag gaan trainen, maar mijn mama zag dat niet zitten. Ik heb thuis dagelijks sit-ups geoefend en papa is woensdagnamiddag nog met mij en mijn oudere zus Suzanna gaan klimmen in Klimax. Wat duurde die week lang. Papa dacht dat ik er in de eerste ronde al zou uitvallen, maar ik dacht dat ik tweede of derde zou worden. Heel de week zat ik vol spanning te wachten en eindelijk was het zo ver.
Mijn zussen waren al voor mij wakker. We moesten vroeg opstaan. Vroeger dan op een schooldag. De avond ervoor ben ik heel vroeg gaan slapen. Ik was supergemotiveerd. Papa bracht mij naar de Klimax. Met Liselotte, de andere klimmers van de club en nog wat ouders reden we naar zaal Stone Age in Brussel. Toen we daar aankwamen, volgden de inschrijvingen, maar Liselotte was vergeten te zeggen dat we een identiteitsbewijs moesten meebrengen. De grappige man aan de balie belde mijn mama om mijn geboortedatum te vragen, want hij vertrouwde de rekenkunst van Liselotte niet.
We moesten vooraan gaan zitten om naar de voorklimmers te kijken om te zien hoe het moest. Ik had nummer 6. Toen was het mijn beurt om te klimmen. De eerste route was heel gemakkelijk (5b). Er is maar een kindje afgevallen en al de rest is bovengeraakt. De tweede route mocht iedereen nog steeds meeklimmen. De blauwe route was moeilijker (5c). Ik eindige vierde en zat in de finale. Het was wel spannend want ik hing helemaal schuin tegen de muur, met mijn twee voeten op een greep en mijn handen wilden naar de volgende greep grijpen, maar ze glibberden eraf en ik viel.
Ik belde naar mama om te zeggen dat het toch wat later zou worden, omdat ik naar de finale mocht. Mama kon haar oren niet geloven. Mama hoopte dat ik nog naar de derde plaats zou opklimmen en Liselotte zei dat ik mijn best moest doen om mijn positie te behouden. Ondertussen werd er nog volop geklommen in de andere wedstrijdcategorieën. Het zou een heel lange dag worden vandaag.
Voor de finale moesten we allemaal in de blokzaal. Een meneer riep: “Moet er nog iemand naar toilet?” Dan mochten we 6 minuten naar de finaleroute kijken. Jammer dat David Leduc (mijn geheime favoriet) niet op het schavot is geraakt. We moesten onze naam in het Frans op een briefje schrijven. Prénom: Celine, nom de famille: Cuypers, Surnom: Anthea Theodora. Liselotte: “Wablieft?” Celine: “Anthea Theodora, ok, laat maar.” Nu moest ik wachten. We konden het geklap in de zaal horen. Het was heel spannend. Gardien: “Celine, tu peux t’asseoir ici, t’es la suivante.” Ik was heel zenuwachtig en dan was het zo ver. Gardien: “Celine, c’est à toi, prend ton sac avec toi.” Ik moest mijn rugzak meenemen en in de zaal tegen de klimmuur zetten. Ik ben niet vergeten te poffen en ben eraan begonnen. We kregen 8 minuten om de route te klimmen. Het begin van de route was nog vrij makkelijk. Toen kwam er een punt waar ik bij het bekijken van de route geen greep had gezien, maar ik dacht dat er wel een moest zijn. Toen ik er aankwam, was er wel een greep en kon ik verder. Daarna moest ik over een module klimmen en wat verder waren de drie laatste grepen. Ik vermoedde dat ik al verder was geraakt dan de anderen. Ik was niet van plan al te stoppen, maar toen glibberde ik uit en viel. Ik vond het wel jammer dat ik niet heb kunnen toppen, maar ik ben toch het hoogst geraakt.
Onderweg naar huis, belde ik naar papa om te zeggen dat we over een kwartiertje terug in Klimax zouden zijn. Mama had de buren uitgenodigd en papa, Bart en Rainier kwamen mij afhalen. Ik vroeg aan papa: “En de hoeveelste denk je nu dat ik ben?” Ik had mijn gouden medaille onder mijn kleren verstopt. Hij raadde voorzichtig, niet al te optimistisch: “Derde?” Ik zei: “Nee, ik ben eerste!” Liselotte moest het officieel bevestigen, want papa was verbijsterd. Er kwam geen geluid meer uit, maar hij werd wel groter van trots. Zo stil kennen we hem niet. Mijn grote broer Alan en zijn vriend Hannes waren laat in de namiddag met de fiets naar Klimax gereden. Mama belde naar Alan, want zij was heel nieuwsgierig en kon niet meer wachten tot ik thuis kwam. Alan zei dat ik laatst was, elfde, maar dat kon niet want zoveel kinderen waren niet in de finale. Daarna zei hij dat ik eerst was en dat ik een paar klimschoenen had gewonnen. Toen werden ze thuis gek. Mama, Suzanna en mijn kleine zus Iris bleven maar twijfelen, want Alan is een grote grappenmaker. Pas toen ik thuiskwam met mijn medaille was iedereen overtuigd en die klimschoentjes zijn een prima eerste prijs. Die komen goed van pas, want mijn schoenen zijn versleten afdankertjes.
Bekijk het filmpje van de finale op Youtube.
Ik was heel moe. Iedereen was blij met mijn eerste plaats in de categorie Youth D geboren in 98-99. Ik ben ook heel blij want op de volgende training mag ik een slagroomtaart in het gezicht van Liselotte smijten. We hadden gewed. Als ik niet won, mocht Liselotte een taart in mijn gezicht gooien, maar als ik won, kreeg ik een taart en dan mag ik er toch mee doen wat ik wil, niet? Dus…