Vijf weken aftellen tot 11-12 juli 2011

Foto’s van Filip Lemiere

Filmpje van route 3

Na de Belgische klimwedstrijden moest ik mij klaarstomen voor het Colour klimfestival van Imst in Oostenrijk. Daartussenin heb ik nog meegedaan aan het Nederlandse leadcircuit bij de B/C-categorie om te weten hoe ver ik stond met mijn voorbereiding. Papa had gedurende vijf weken twee extra trainingen per week ingelast, dus twee trainingen met het wedstrijdteam bij Liselotte De Bruyn en twee trainingen met papa, al dan niet samen met Anak Verhoeven. Die vier trainingen per week hebben toch hun vruchten afgeworpen, want ondertussen klim ik 7b en af en toe al 7b+. In Nederland leverde dit mij ondertussen een tweede, een vierde en een derde plaats op bij de B-categorie, waarin de oudste meisjes twee jaar ouder zijn dan mij.

Celine leest haar derde route

Veel zin, weinig zenuwen

Vrijdagochtend werd Nils Lemière voor de deur afgezet door zijn mama. We misten een dagje school, maar dat vonden we helemaal niet erg. Stipt om 7 uur waren we op weg, eerst moesten we Hendrik Peeters nog oppikken in Breendonk. Hendrik ging mee om te supporteren. Ik had hard getraind, had er heel veel zin in en was niet zo zenuwachtig. Laure-Anne Stevens vertrok wat later met de snelle auto van haar papa en onze trainster Liselotte. Nadat we 1 film hadden gezien, had Walter, de papa van Laure-Anne ons ingehaald en stapte Laure-Anne over. Na de reeks Nederlands gesproken High School Musical films kwamen we aan. We waren heel nieuwsgierig en gingen ons eerst inschrijven. Ik was mijn identiteitskaart vergeten. Papa had mijn reispas meegebracht, maar die lag in de auto. Gelukkig mocht ik mijn lidkaart van de club gebruiken. Walter en Liselotte waren al op de camping. We hebben de tenten opgezet en chips van Laure-Anne gegeten. Papa maakte rijst met groenten en tomatensaus klaar. Daarna was het bedtijd.

Hendrik en trainster Liselotte tellen de seconden af

3 Vlaamse en 14 Waalse kinderen

De Waalse kinderen waren met busjes gekomen. Met ons drieën van Klimax waren wij de enige Vlaamse deelnemers. De Waalse begeleiders droegen de kostuums van het Belgische internationale team. Het was net alsof de Walen de enige Belgen waren. De Waalse begeleiders vonden het ook heel vreemd dat er niet meer Vlamingen ingeschreven waren. Het is toch jammer dat Vlamingen en Walen niet samen als een Belgische ploeg aanwezig waren.

Maëlys (10de plaats) grijpt met beide handen de top

Zes routes op zaterdag

Na het ontbijt wandelden we naar de klimhal. Papa bleef achter om voor het middageten te zorgen. Hij kwam na met de auto. Eerste werk: opwarmen. Mijn leeftijdsgroep was in twee groepen opgesplitst. Ik moest bijna als laatste van de tweede groep klimmen. Toen ik goed opgewarmd was, ging ik samen met Liselotte de routes lezen. De eerste twee zagen er niet zo moeilijk uit. Ik heb ze allebei getopt. Daarna: opwarmen voor de twee volgende routes. De derde route was een witte. Die was heel moeilijk en ik ben eruit gevallen op de plaats waar bijna iedereen eruit viel. De vierde route was een oranje die ik heb getopt, maar twee grepen voor de top was mijn tijd om. De vijfde route was een heel leuke witte route. Die heb ik ook getopt, maar ook buiten de tijd. Ik moest nog zes grepen gaan toen mijn tijd al om was. De zesde route heb ik getopt binnen de tijd. Deze groene route hebben de meesten niet getopt, ik en 8 of 9 anderen wel. Bekijk hier het filmpje op Youtube. We hadden maar vier minuten om de routes te toppen. Dat detail hadden we bij de trainingen uit het oog verloren. Ik klim altijd veel te snel en daardoor maak ik fouten. Dus heb ik het voorbije jaar vooral getraind op rustig klimmen, maar dat is me hier dus fataal geworden.

Filip, de papa van Nils, moest de voorbije week op een congres in Amerika zijn. Hij wou de wedstrijd niet missen en vloog daarom naar München. In de namiddag werd hij met de shuttle van de luchthaven voor de klimhal afgezet. Dat was handig. Nils topte twee routes. Route zes klom hij tot de twee voorlaatste grepen. In routes een, twee en drie ging hij ook een flink eind omhog, maar in route vijf geraakte hij maar net over de helft. Vorig jaar in de D-categorie wist hij de eerste dag nog alle routes te toppen, maar nu is hij eerstejaars C en in die categorie gaat het er een pak harder aan toe.

Nils klimt onderuit het dak

Laure-Anne deed mee in de D-categorie. Zij topte de zes routes van de eerste dag allemaal. Goed gedaan!

Drie keer top op zondag

We aten wat vroeger boterhammen met Special K als ontbijt, want we moesten op tijd naar de klimhal. Ik moest zondag als vijfde van de tweede groep klimmen. Onze groep begon altijd met de tweede route. Onze eerste route was een makkelijke groene route die ik in één keer binnen de tijd heb getopt. De tweede route was een moeilijke, technische route. Deze route heb ik ook getopt, maar weer eens buiten de tijd.

Celine topt, maar wordt door de zekeraar uit haar route getrokken

Ik had nog drie grepen te gaan toen er time-out werd geroepen. Dit leek een 6c+. Ik was een van de enigen die deze blauwe route had getopt. De derde route was een mooie gelig witte route, die ik ook heb getopt. Het eerste deel op de verticale wand moest ik extra rustig klimmen om er niet uit te vallen. Papa was aan het filmen en kon de tijd op zijn camera volgen. Hendrik begon dan te roepen: “Doorgaan, Celine, doorgaan.” In de overhang heb ik doorgeklommen, maar kwam toch een paar seconden te kort. Ik had de twee voorlaatste grepen vast en toen blokte de zekeraar mij. Ik heb toch nog de eindgreep genomen, maar omdat ik geblokt werd, viel ik eruit. Ik mocht niet eens de relais inpikken. De zekeraar had mij gewoon uit de route getrokken. Dat vond ik zo erg dat mijn tranen op de grond vielen nog voor de zekeraar mij helemaal had neergelaten. Vierde route: naar huis rijden.

Laure-Anne krijgt de top in zicht

Met een record aan time-outs ben ik toch nog zevende geworden. In mijn categorie klommen 42 kinderen uit Tsjechië, Oostenrijk, Zwitserland, Israel, België, Denemarken, Italië, Engeland, Roemenië, Zweden, Rusland, Bulgarije en Duitsland. In deze wedstrijd wordt officieus om de titel van Europees kampioen bij de min-veertienjarigen gestreden. Ik was zelf teleurgesteld met mijn zevende plaats, omdat ik alle routes op één na heb kunnen toppen, maar ik ben nu de zevendebeste van Europa en dat is toch niet slecht. Bij de prijsuitreiking heb ik een pofzakje gewonnen. Dat komt nog van pas ook, want het mijne begint te verslijten. Het is van zwart ribfluweel en ik ga het zelf leuk versieren. Ik had trouwens al gehoopt op de Nederlandse wedstrijden eens een pofzakje te winnen, maar dat was nog niet gelukt.

Bij de jongens werden de routes duidelijk veel zwaarder. Nils geraakte in de eerste route nog tot greep 40, maar in de tweede en de derde kwam hij opvallend minder hoog. Zijn prestaties waren toch nog goed voor een 30ste plaats.

Het Klimax-team voor de nieuwe klimmuur in Imst

Laure-Anne pakt met glans de negende plaats

De D-kinderen moesten de tweede dag nog vier routes klimmen. Laure-Anne kon er nog twee toppen. De andere twee waren moeilijker. Als negende klom ze naar een verdiend plaatsje bij de tien besten van Europa.

Bergpret

Na de wedstrijd reed Walter met Liselotte en Hendrik terug naar huis. Liselotte moest gaan studeren voor haar examens. Papa, Filip, Nils, Laure-Anne en ik zijn gebleven tot maandag. Gelukkig kon Walter Laure-Anne’s mama Carine overtuigen dat ook zij mocht blijven, want dit was ons weekend. De kinderen kregen nu eens alle aandacht. Zondagnamiddag hebben we de traditionele rit met de rodelbaan gedaan. Keileuk! Nils vertrok eerst, daarna kwam ik. Laure-Anne en ik wilden samengaan, maar dat mocht niet. Nils was al uit het zicht verdwenen. Ik gaf veel gas tot ik hem terugzag. Laure-Anne ging samen met Fiip naar beneden en papa zat alleen in een slee. Een wandeling door de Rosengartenschlucht mocht ook niet ontbreken. ’s Avonds vonden we een mooi kampeerplekje. De volgende ochtend stonden we niet te vroeg op. We hebben nog een korte klettersteig gedaan omdat het regenachtig was en omdat we niet genoeg tijd hadden. In de namiddag zijn we vertrokken en om kwart voor middernacht waren we weer thuis. Het was een heerlijk lang weekend. Mama en Wim Verhoeven hadden al met papa gebeld. Ze waren allemaal megatrots op onze prestaties.

Celine op de zevende plaats met haar nieuw pofzakje